Fahrenheit 451

[Ania]

Autorka książek takch jak:
Babci Brygidy szalona podróż po Krakowie
Władca Lewawu
Córka Czarownic
W Krainie Kota
Lustro pana Grymsa
Samotność Bogów
Tam gdzie spadają Anioły
Poczwarka
Ono

Pisała troche dla dzieci (np. Władca Lewawu, Lustro pana Grymsa).
Pisała baśnie, ale baśnie inne niż wszyskie (np. Samotność Bogów)
Pisała krótkie, cięte acz zwykle dające do myślenia felietony (np. Dobry adres to człowiek)
Pisała z niezwykłą wrażliwością książki o sprawach trudnych takich jak aborcja czy dzieci z zespołem Downa (Ono i Poczwarka).

Lubię czytać książki pani Doroty. (Tak ona zawsze będzie "Panią" ).
Lubię poznawać ludzi mądrych i inteligentnych (tak właśnie w tej kolejności bo do bycia mądrym nie zawsze trzeba być inteligentnym)
A teraz zostało mi czytać i poznawać to co miała do powiedzenia pani Terakowska.

B. szanuję tą Autorkę.

[Kamila]

Czytałam większość książek tej autorki... najbardziej w pamięć zapadły mi
"Poczwarka" i "Ono"

"Poczwarka" to wg mnie ksiązka trudna, przedstawienie takiego wizerunku chorej dziewczynki może być trochę ciężkie w odbiorze, bo realcje między nią a rodzicami są ukazane w sposob trochę brutalnie szczery...obraz niechcianego dziecka, które ze względu na swoją chorobę jest odrzucane przez swoich opiekunow na pewno wywołuje wiele emocji i troszeczkę daje do myślenia, ale też budzi wiele kontrowersji...


"Ono" to historia dziewczyny, ktora zachodzi w ciążę, w dodatku nie bardzo jest pewna, kto jest ojcem.... na pozor fabuła trochę banalna, ale sposob, w jakim przestawiła ją Terakowska, bardzo nietypowy...
ale ta ksiażka była dla mnie... dziwna, jakoś tak nadmiernie "nasączona" metafizyką i za bardzo uderzał mnie kontrast między tym, jaka ta dziewczyna była, a tymi jej późniejszymy "rozmyslaniami" czy "rozmowami" z "Onem"....

[Ania]

Powiem Ci że mi np Samotność bogów się średnio podobała bo zaczęłam ją czytać bezpośrednio po Ono. I nie skończyłam Samotności. Wrócę do niej. W każdym razie Ono podobało mi się bardzo. Urzekło mnie. Jakiś czas po przeczytaniu tej książki bardzo zwracałam uwagę na dźwięki. Usłyszałam dźwięki które pomijałam, które zlewały się z hałasem codzienności. Książka uwrażliwia. Wrócę do niej i to najprawdopodobniej wtedy gdy ja będę pod sercem nosić małą istotkę. Ale na pewno wrócę.

"Poczwarkę" aktualnie czytam. Kamila powiedziałaś że sposób ukazania relacji jest brutalnie szczery. Myślę że taki właśnie miał być w zamyśle swoim i bardzo dobrze. Świetna jest narracja z różnych punktów widzenia, pokazanie jak to widzi Myszka jak Adam a jak Ewa.
Aktualnie książkę czytam i podoba mi się bardzo. Więcej powiem jak skończe.

Kamila a czytałaś felietony autorki?

[Kamila]

[Ania]

Kretyński dar dla potomstwa

Gdy byłam osobą nieletnią, ojciec i mama torturowali mnie psychicznie, usiłując przekazać cząstkę swojego doświadczenia, które uważałam za zbędne i kretyńskie. Mama uczyła mnie prasować męskie koszule, twierdząc, że kiedyś będę mieć męża, który nigdy nie ogarnie tej sztuki rozumem - i demonstrowała, że najpierw prasuje się kołnierzyk, potem karczek, rękawy, tył i na końcu to, co najważniejsze, czyli oba przody. Przysięgałam, że nie chcę mieć męża, byle nie prasować. Na szczęście w tym samym czasie moja przyszła teściowa uczyła prasować mojego przyszłego, też nieletniego wtedy męża, tłumacząc, że niewątpliwie pozna kiedyś idiotkę, która zostanie jego żoną i nigdy nie ogarnie rozumem trudnej sztuki prasowania męskich koszul. W efekcie dzisiaj, na widok żelazka i koszuli, mój mąż rzuca się z okrzykiem: "Ja to zrobię lepiej!", a gdy go nie ma w pobliżu, prasuję szybciutko kołnierzyk i oba przody, a potem mówię ostrzegawczo: "Pamiętaj, żeby nie zdejmować marynarki!". Nauki nie poszły w las, zapamiętałam co w męskiej koszuli jest najważniejsze i oszczędzam masę czasu.

Drugim narzędziem tortur były skarpetki. Większość młodych czytelniczek "Elle" nie wie, że cerowanie skarpet w PRL było nie tyle obowiązkiem, ile koniecznością. Przy sporym szczęściu udawało się zdobyć dwie pary na rok, głównie spod lady. Cerowanie polegało na precyzyjnym przeplataniu niteczek i czyniłam to z płaczem, powtarzając, że jak będę duża i bogata, to dziurawe skarpetki będę wyrzucać do śmieci. W PRL brzmiało to jak bajka, tymczasem dziś faktycznie je wyrzucamy, nie tyle z powodu bogactwa, ile z ich nadmiaru i niskich cen (po cholerę wam skarpety za 150 złotych?! I tak pójdą do zsypu, a tylko idiota wpatruje się komuś w stopy!). Za to "skarpetkowym" ściegiem, potrafię tak zaszyć dziurę w ulubionym ciuchu, że nikt nie wie, gdzie była.

Trzecim narzędziem tortur były druty do robienia swetrów. Oczka ślizgały się na metalu (plastikowych drutów nikt jeszcze nie wymyślił), w każdym rzędzie gubiłam oczka i lałam łzy nad tą głupią robotą. Ale gdy w stanie wojennym wyrzucono mnie z dwóch redakcji ("Przekrój" i "Gazeta Krakowska"), okazało się, że umiem robić swetry kolorowe, jak anielskie skrzydła i że zarabiam lepiej, niż jako dziennikarka. Pamiętam do dziś Korę z Manaamu, jak siedzi na moim pniu do ostrzenia kocich pazurów i z ekspresją opowiada co słychać w stolicy i w ogóle (zrobiłam jej 3 swetry), albo Martę Meszaros, reżyserkę filmową, żonę Janka Nowickiego (dwanaście swetrów! Marta...? Tapetowałaś nimi ściany...?!). I tak to narzędzie tortur uratowało mnie i moją rodzinę przed śmiercią głodową, bo pracy w zawodzie nikt nie chciał mi dać - a i ja jej nie chciałam - a o trzech powieściach wydawcy mówili, że są "fatalne" (dziś znajdują się w lekturach szkolnych i w kanonie książek dla młodzieży. Bo to ja byłam "fatalna", a nie powieści).

Dla odmiany ojciec torturował mnie stopkami i przyrządami elektrycznymi. Stopek też nie było, a wszystkie lampy były do siebie podobne. Mamrotałam pod nosem przekleństwa, bo byłam złą dziewczynką, a rękami przeplatałam cierpliwie cienki, miedziany drucik. Ja wiem, że jest to sposób niedozwolony w czasach, gdy stopek jest mnóstwo, ale uwierzcie, że gdy się tkwi na mazurskiej wsi, w odległości 30 kilometrów od sklepu, to umiejętność naprawienia stopki jest lepsza, niż siedzenie w ciemnościach. Nauczyłam się też naprawiać zepsute żelazka i lampy - drucik do drucika i zaizolować. Z pierwszą w życiu naprawioną lampą poszłam do sąsiada, prosząc by włożył wtyczkę do kontaktu, bo uznałam, że lepiej gdy jego kopnie, niż mnie (ze złej dziewczynki wyrosłam na osobę o względnej miłości do bliźnich). Wybrałam sąsiada nie lubianego, który miał wobec mnie nieczyste sumienie. I wyobraźcie sobie: nie kopnął go prąd, bo lampa była naprawiona z nieludzką precyzją!

Piszę to wszystko, bo myślę, że z racji wieku - a jestem od was o wiele starsza - mam obowiązek podzielić się doświadczeniem. Więc przekazuję wam radę drogocenną: choćby wasze nieletnie córki miały płakać, nauczcie je jakiejś kretyńskiej, pozornie zbędnej umiejętności. Nie wiem co by to mogło być, wyboru dokonajcie wedle własnego uznania i na miarę czasu, w jakim żyjecie - a jest to całkiem inny czas. Przysięgam, że po wielu latach okaże się, że będzie ta umiejętność bezcenna dla waszych córek i to w najmniej spodziewanym momencie.

Aha...Moje dwie córki nauczyłam między innymi mocnego uścisku dłoni. "Podawajcie rękę do powitania ze stanowczą energią, a nie jak zdechłego karpia" - powtarzałam cierpliwie przy kolejnych, nieudanych próbach, a one wrzeszczały: "A czy to ważne?! Co ty z tą ręką...!" Dziś, już przy powitaniu, wielu mężczyzn mówi im z zaciekawieniem: "Pani to musi mieć charakter. Co za siła w tej drobnej dłoni...". No i o to chodzi. O kretyński, z pozoru mało praktyczny dar. Pamiętajcie.

Felieton za http://terakowska.art.pl/reszta.htm

Kamila jakbyś chciała trochę więcej felietonów to daj znać - pożyczę

[Kamila]

Ten felieton jest świetny , jeśli pozostałe jej felietony są rownie genialne, to z miłą chęcią przeczytam

[tygryska]

ja tez bym poprosila... spodobalo mi sie

[Ania]

Kamila już zaopatrzona
tygryska zerknij na pw

Pozdrawiam

P.s.
Tak się zastanawiam... do czytania zarówno Ono jak i poczwarki najlepiej sprawdziły się: pokój brata i Vivaldi.

[Myszor]

Ja też poproszę, jeśli można.

Czytałam kilka jej ksiażek i również bardzo cenię i szanuję twórczość tej Pani
Trzy, moim zdaniem najlepsze to: "Ono", "Poczwarka" i "Samotność bogów".
Z dwóch pierwszych nie muszę się chyba "tłumaczyć". Ale dlaczego "Samotność bogów"? Najczęściej słyszę, że wlaśnie ta książka jest nudna i nieciekawa. A mnie się wydaje, ze wszystko zależy od tego, pod jakim kątem się na nią popatrzy. Jeśli widzimy w niej tylko baśń - to faktycznie może być nudnawa. Ale ja sama znalazłam w tej powieści dokładny obraz naszych czasów: dylematów moralnych, losów współczesnych religii, życia i zachowania "szamanów" a więc osób duchownych... Wiele jeszcze bym mogła wymienić, ale wymieniać nie będę. Może sami sie przekonacie

[Nefra]

Nie znam tej pani ale z tego co tu piszecie to nie poznam Nie lubię smutnych ksiażęk o chorych dzieciach

[Ania]

Myszor, zerknij na pw.
Nefra, a może chcesz felietony? nie są one o smutnych dzieciach itp. Często prezentują spojrzenie na codzienne sprawy z trochę innego kąta niż powszechnie się patrzy. Poza tym ja osobiście lubię styl Autorki, ale on nie każdemu musi odpowiadać

[Nefra]

Spróbuje ich tedy, jesli nie ma w nich tragedii i dramatów
Jakoś mam dosc takiej tematyki i ładowania sie dekadenckimi nastrojami. Tyle cierpienia człowiek w zyciu napotyka wśród ludzi, ze nie mam ochoty się nim fascynowac w literaturze.

[Kamila]

Aniu, czytałam te felietony Terakowskiej, ktore mi podeslalaś są świetne tak lekko i z humorem ukazuje np różne aspekty naszego codziennego życia, realiów, które dotyczą każdego z nas przeczytałam je jednym tchem

[tygryska]

fakt nawet bardziej felietony mi sie podobaja niz ksiazki tej autorki chociaz ksiazki sa cieakwe i "myslace"

[Ania]

---- będą spojlery dotyczące treści książki pt. Poczwarka ------