"Akame Ga Kill!", sympatyczna manga shōnen, utrzymana w klimacie doskonale znanym z popularnego „Naruto” powraca z drugim tomem. I, jak można się było spodziewać, zabawa znów jest udana. Dużo akcji, walk i humoru, ze szczyptą łagodnej erotyki, zapewnia solidną porcję rozrywki w klimatach science fantasy dla nieco starszej młodzieży.
A teraz... dzięki temu, że Michał nadesłał (dziękujemy ) swoją cała masa recenzji "Opowieści makabrycznych"!:
1. Michał Lipka:
Cytat:
"Opowieści makabryczne" to komiks zdecydowanie nie dla wszystkich. King stworzył bowiem coś na kształt zeszytów z gatunku horroru wydawanych w latach 40. i 50. XX wieku przez EC Comics. Były to historie krwawe, brutalne, niedbające o logikę, ale mające dostarczyć mocnych wrażeń.
To nie rozbudowane księgi z rozpisanym szczegółowo życiorysem bohaterów i pogłębioną psychologią postaci (choć jej elementy się tu pojawiają!), a krótkie, rozrywkowe historyjki do postraszenia przed snem.
Jeżeli, podobnie jak ja, jesteście szczególnie bojaźliwymi jednostkami i z tego powodu niepokoicie się, czy sięgnąć po publikację – odłóżcie swoje wątpliwości na bok. Czytając komiks ani przez moment nie zostaniecie sami.
"Opowieści makabryczne" to ten rodzaj opowieści, które muszą skończyć się fatalnie. Jeśli nie w postaci śmierci bohaterów, to chociaż na wyroku na ich psychice. Pomimo tej całej makabry, w komiksach nie brakuje czarnego humoru.
Czy zawarte w komiksie historie Was przestraszą? Nie sądzę. Ta o karaluchach może co najwyżej zniesmaczyć. Czy warto więc po nie sięgnąć? Jak najbardziej!
"Opowieści makabryczne" to pięć różnorodnych opowieści grozy, jakby żywcem wyciągniętych z komiksowych archiwów. Czytając te historie można poczuć się jak nastolatek z lat pięćdziesiątych, który odkrywa kolejne przerażające opowieści z publikowanych wtedy komiksowych horrorów.
King sprytnie łączy podłoże psychologiczne jakiegoś problemu (zdradzona miłość, chęć dowartościowania się przed wyższą klasą społeczną) z paranormalnymi motywami, dzięki którym dany problem zostaje rozwiązany - czasem fortunnie, czasem niefortunnie.
Pomyślcie: gołe cycki kobiet rozszarpywanych przez trupy zakonników, opętany ksiądz albo seks nastolatków w pokoju, za którego drzwiami stoją zombiaki. Dla dorastającego dzieciaka, który nie miał dostępu do Internetu przy powszechnym milczeniu na "te tematy" to super rzecz.
"Opowieści makabryczne" to idealna propozycja dla kogoś, kto w sztuce komiksu ceni sobie lekkość i bezpretensjonalność. Podobnie jak pulp’owe historie z lat 50-ych, dzieło Kinga/ Wrightsona służyć ma jedynie rozrywce. Tyle że jest to rozrywka na najwyższym poziomie.
King sprytnie łączy podłoże psychologiczne jakiegoś problemu (zdradzona miłość, chęć dowartościowania się przed wyższą klasą społeczną) z paranormalnymi motywami, dzięki którym dany problem zostaje rozwiązany - czasem fortunnie, czasem niefortunnie.
Prześmiewczy ton upiora i komentarze zachowane w humorystycznym tonie sprawiają, że historie czyta się z krzywym i ironicznym uśmiechem na ustach, a bohaterów od razu dzieli na tych sympatycznych i tych wrednych. Upiór – narrator – to bezsprzecznie Mistrz Ciętej Riposty.
Natomiast w dniu dzisiejszym ... korzystając z tego, że Michał nadesłał swój - dziękujemy kolego! - kilka materiałów o mandze "Acony":
1. Recenzuje Michał Lipka:
Cytat:
Czy horror, który nie chce nas straszyć ma rację bytu? Odpowiedź na to pytanie jest chyba oczywista, skoro są bajki nie dla dzieci i thrillery bez morderców, dlaczego opowieść z duchami, dziwnymi wydarzeniami i mrocznym, nawiedzonym domostwem podana w lekki i wręcz ciepły sposób nie miałaby być udana?
Trudno jednoznacznie zakwalifikować Acony. Nie jest to bowiem ani horror, ani komedia, ani romans. Sama autorka kilkukrotnie przyznaje, że nie wie, co z tym faktem zrobić. Osobiście powiedziałabym, że to po prostu urocza manga fantasy z elementami horroru.
Historia, co prawda, nie jest szczególnie porywająca, jednak mangę czyta się bardzo przyjemnie. Brak wykorzystania potencjału miejsca trochę boli i szkoda, że tak szybko musimy się z nim rozstawać. Bohaterowie wzbudzają sympatię, a dziwactwa, które są nieodłącznym elementem ich istnienia, czynią z nich postacie naprawdę nietypowe.
To jedna z najcieplejszych, najsympatyczniejszych i uroczych historii, jakie dostępne są na polskim rynku. Okruchy życia nie goszczą zbyt często na półkach rodzimych księgarń, a już na pewno nie w takim wydaniu, wzbogacone o wątki nadnaturalne i lekki humor.
"Kuroko's Basket" to przede wszystkim manga sportowa, dlatego każdy jej tom jest albo w pełni poświęcony koszykarskim zmaganiom, albo dzieli je ze spokojniejszymi, humorystycznymi momentami - te jednak nigdy nie dominują, ale tego można się było spodziewać.
W siedemnastym tomie "Kuroko's Basket" zaczyna się prawdziwie bratobójcza walka. Kagami staje tu przeciwko człowiekowi, którego uważa za swojego brata i mentora. Ten jednak stał się jego największym wrogiem, choć Kagami nadal nie potrafi tak go postrzegać.
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-11, 19:26
"RAPP" #01: "Zaginione dzienniki Tesli":
Cytat:
"RAPP" to komiks, który powstał jako skrzyżowanie "Blade Runnera" z Jasonem Bourne'em. Tak określa go sam autor, który na pomysł tej opowieści wpadł jeszcze w 1999 roku, kiedy wciąż pracował nad "Gnatem", zainspirowany właśnie tymi dziełami.
Wcześniejszy (z dnia 17 maja) artykuł Przemka Pawełka:
Cytat:
Przez pustynię idzie młody, poraniony mężczyzna. Kroczy bez słowa, zasłaniając się przed palącym słońcem, i prawdopodobnie rozpamiętując, co doprowadziło go do tej sytuacji. Jednym z kluczowych momentów, który poznajemy tuż potem, to zuchwała kradzież obrazu Picassa, tym się różniąca od innych napadów, że zwieńczona międzywymiarowym skokiem, by zgubić pogoń. Tym razem akcja nie kończy się sukcesem, bo śladem naszego włamywacza podążył inny międzywymiarowy podróżnik, tajemniczy i uzbrojony mężczyzna w czerni.
"RAPP: Zaginione dzienniki Tesli" to zabarwiony noirem komiks przygodowo-awanturniczy, wzbogacony jednak o drążenie fizyki kwantowej (to fantastyka naukowa, ale w kwestiach naukowych dość swobodna), oraz o liczne odniesienia do życiorysu znanego serbskiego wynalazcy. To, co najbardziej działało na moją wyobraźnię, to biografia Tesli i przypomnienie jego tajemniczych badań i wynalazków, połączone ze zdarzeniem tunguskim, niesławnym eksperymentem Filadelfia, aż po Promień Śmierci. Wynalazca niezmiennie mnie fascynuje, nawet jeśli otrzymuję kompilację faktów, które w większości wiedziałem, a tu podano je bardzo sprawnie, i jak na komiks tego typu - dość obficie, by posłużyły na pożywkę dla fabuły, która stopniowo odkrywa swoje sekrety.
Jeśli jednak zacząć dłubać w konstrukcji tej historii, to okazuje się, że bez Tesli działała by ona równie sprawnie, czyli porządnie, nie wybitnie, i bez tego budzenia tego zainteresowania, które zawdzięczamy szalonemu naukowcowi. Wystarczyło by tajemne dzienniki zastąpić jednym przebłyskiem geniuszu naszego bohatera, a historia stała by się po prostu kolejnym dziełem fantastycznym o bohaterach, co skaczą pomiędzy wymiarami, by uratować świat. Historia nie jest oczywiście aż tak banalna - jest tu też miejsce na miłość, zdradę, wojskowe badania, mistykę i wierzenia rdzennych ludu Ameryki, ale koniec-końców ja już parę takich historii czytałem. Jest tu nieco z "Oblivion Song", z "Black Science" (protagonista o skrzywionej osobowości, współzależności światów itd), przy czym na rzecz Jeffa Smitha przemawia jednak, że był pierwszy. Na rzecz Smitha przemawia jeszcze jego autorska kreska, więc fani będą przynajmniej częściowo zadowoleni. Ja pozostaję zadowolony umiarkowanie, bo uważam go za mistrza cartoonu, tu jednak Amerykanin pojechał w stronę realizmu.
"RAPP" nie jest komiksem złym, jest komiksem niezłym, który znajdzie swoich fanów, lubujących się w "Z archiwum X", czy wsiąkających w takie klimaty, jak "Paper Girls". Dziwne eksperymenty, przełamywanie granic znanej nam fizyki, akcja, przygoda, to wszystko znajduje się w tym komiksie. Co więcej - Smith świetnie bawi się tu chronologią, przeskakując nie tylko między wymiarami, ale też pomiędzy różnymi etapami życia bohatera, stopniowo pokazując, co uczyniło z niego wrak człowieka, jak naukowiec zmienił się w zapijaczonego złodzieja. Dodatkowo, jako zamknięta seria, tom zmierza bezpośrednio od otwarcia do finału, nie brnąc w dygresje, które trafiają się w innych przeciąganych seriach. Ja mimo wszystko czuję nieco niedosytu, spodziewałem się po autorze "Gnata" nieco więcej. Być może zawiniło też, że przeczytałem wspomniane tytuły wcześniej, bo "RAPP" jest dla mnie albumem 'bardzo OK', który można, ale nie będę się upierał że warto. Nieco mniej wybredny czytelnik (albo po prostu sensowniej sobie dozujący komiksy) nie powinien jednak chyba mieć tyle zarzutów co ja. Bo nawet jeśli nieco narzekam, to i tak - mamy tu Teslę, a on daje +20 do zajebistości wszystkiemu.
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-12, 07:29
"Wszystko się może zdarzyć" - "Kuroko's Basket" #18: "Cieszę się, że nie rzuciłem gry w kosza":
Cytat:
Akcja, akcja, akcja, akcja, humor, jeszcze trochę akcji, parę fabularnych twistów, akcja, walki z potężnymi przeciwnikami i jeszcze trochę akcji. Tak właśnie przedstawia się treść nie tylko tego tomu, ale właściwie całego "Kuroko's Bsket". Od początku tego meczu, a właściwie tych zawodów (sięgając natomiast dalej, także od początku samej serii) bohaterowie zmagają się z kolejnymi trudami.
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-12, 07:54
"Równie dobre jak Hellboy" - "B.B.P.O: Plaga żab" #2":
Cytat:
To fascynująca, nastrojowa lektura, którą czyta się jednym tchem. Szybkie tempo gwarantuje, że w trakcie nie można się nudzić ani przez chwilę, interesujące wydarzenia i postacie uatrakcyjniają całość, a mrok dodaje "BBPO" pazura.
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-13, 08:04
"Koszykarski bitewniak" - "Kuroko's Basket" #19: "As drużyny Seirin":
Cytat:
Fabuła, choć może i przewidywalna, jest tutaj ciekawa, ma swój klimat i po prostu wciąga. Nie ma głębi, nie ma poruszania ważkich tematów i ambitnych treści, jest za to prosta, ale świetna historia o przyjaźni, sile marzeń, poświęceniu i ograniczeniach, które istnieją w naszych głowach.
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-14, 15:57
"Moroz w swoim żywiole" - recenzja tytułu "Endorf":
Cytat:
Sprawa z "Endorfem" jest prosta. Choć autor sięga w nim do motywów ocierających się o fantasy i thriller, to przede wszystkim komiks historyczny. Pełen akcji, walk i z przygodową nutą – w końcu nie przypadkiem tak często się one z nim wiążą – niemniej historyczny właśnie.
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-16, 07:03
"Bez chwili wytchnienia" - "Kuroko's Basket" #20: "Nie znam":
Cytat:
Przyznam, że po trzech ostatnich tomach, w trakcie których bohaterowie nie schodzili z boiska, miałem nadzieję, iż teraz akcja nieco zwolni, dostarczy spokojniejszych momentów i więcej humoru. Tak zresztą było dotychczas. Tymczasem akcja od samego początku gna na złamanie karku, chłopaki z drużyn zmagają się z kolejnymi przeciwnikami i starają się zwyciężyć…
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-17, 09:35
"Kuroko nie zwalnia" - "Kuroko's Basket" #21: "Prawdziwe światło":
Cytat:
Jest szybka akcja, jest humor, są potężni przeciwnicy i niesamowite tricki przeczące co prawda prawom fizyki, ale jakże widowiskowe... Lektura "Kuroko" jest szybka i przyjemna, a całość ogląda się po prostu świetnie. Kreska prezentuje się realistycznie i szczegółowo, ale pozostaje przy tym pełna lekkości, ekspresji i dynamiki.
Od pewnego czasu, a trwa to od ponad miesiąca, niemal dzień w dzień czytam jeden tom "Kuroko's Basket". Ponieważ nie lubię sportu, w życiu nie obejrzałem ani jednego meczu, książek w tej tematyce unikam (chociaż np. kilka tekstów Stephena Kinga, nie bez bólu, ale jednak przeczytałem) i z komiksem także jest mi nie po drodze, patrząc na to wszystko można by uznać, że jestem albo uparty, albo mam masochistyczne skłonności - a pewnie to i to. A jednak "Kuroko" czytam tylko i wyłącznie dla przyjemności - i z przyjemnością także.
Przy okazji recenzowania poprzedniego tomu pisałem, że porzucenie obecnych koszykarskich emocji na rzecz retrospekcji było ciekawym odświeżeniem i bardziej mnie wciągnęło, niż główna akcja.
3. "All new end of X-Men" - "All New X-Men" #7: "Utopianie":
Cytat:
Mamy tu więc akcję, szybkie tempo, nieco spektakularnych scen, porcję humoru i przede wszystkim dużo dobrej zabawy. Klimat serii i poziom, jaki prezentowała ona od samego początku zostały zachowane, a całość czyta się po prostu znakomicie. Aż szkoda, że to już koniec.
Twórcy, doskonale zdając sobie sprawę, że ma to być powtórka z rozrywki, przestali udawać, że chcą zrobić coś nowego. Dla starych opowieści znaleźli nowe ramy, podkręcili tempo akcji, podlali nawiązaniami do wcześniejszych dzieł (bez tego by się nie obyło) i zmiksowali to wszystko w świetną całość.
Pomógł: 7 razy Wiek: 58 Dołączył: 10 Sie 2006 Posty: 17304
Wysłany: 2018-07-21, 16:14
Jak się okazało - w dniu dzisiejszym to nie wszystko od Michała
5. "O dinozaurach lekko i z humorem" - "Dinozaury: Skamieliny i pióra":
Cytat:
Ćwierć wieku temu ta pozycja byłaby spełnieniem moich marzeń. Kochałem wtedy dinozaury (ba, gdy inne dzieci chciały być policjantami, strażakami etc., ja marzyłem m.in. o karierze paleontologa), tak samo zresztą jak komiksy (praca rysownika była moim drugim marzeniem zawodowym). Do dinozaurów wciąż mam jednak sentyment, z opowieści graficznych też nigdy nie wyrosłem, z ochotą więc sięgnąłem po "Naukomiks" i...
6. "Co się stało z tymi bohaterami" - "Czarny Młot: Sherlock Frankenstein i Legion Zła":
Cytat:
Autor zdaje się pytać tu, co właściwie stało się z tymi bohaterami komiksów, których kochał, a którzy obecnie wydają się być jedynie cieniem swoich dawnych wcieleń. Cieniem skazanym na przeżywanie wciąż tego samego, bo twórcy nie potrafią wykrzesać już z siebie choćby iskry inwencji.
Inspirowany "Scoutem" Timothy'ego Trumana, zeszytem "The Punisher: The End" Gartha Ennisa i "A Boy and His Dog" zmarłego w tym roku Harlana Ellisona "Łasuch" bywa określany mianem połączenia "Mad Maxa" z "Bambim". I po części też taki właśnie jest, jak jednak na postapo przystało, całość pod wieloma względami przypomina także "Drogę" Cormaca McCarthy'ego. Efekt finalny jest więc dość sympatyczny, mroczny, tajemniczy, klimatyczny i nie żałujący nam akcji. Nie zabrakło te kilku bardziej ambitnych i skłaniających do myślenia elementów, a także odrobiny wzruszeń.
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz głosować w ankietach
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Rejestracja
Zaloguj
Album
) swoją cała masa recenzji "Opowieści makabrycznych"!:
- kilka materiałów o mandze "Acony":
