Fahrenheit 451

[Kamila]

Tajemnicza planeta o jeszcze bardziej tajemniczym wpływie na ludzi... Próbująca nawiązać z ludźmi porozumienie....żywy ocean, który, można powiedziec, że daje ludziom coś od siebie- błogosławieństwo czy przekleństwo?

Glówny bohater zostaje nagle wezwany na pomoc przyjacielowi, przebywającemu na stacji badawczej w pobliżu planety która jest pokryta tajemniczym oceanem... Po przybyciu dowiaduje się, że na stacji dzieje się coś dziwnego, a stan psychiczny członków ekipy jest bardzo niepokojący... zachowują się dziwnie, jakby coś przed nim ukrywali.... Wkrotce Kris dowiaduje się, co, bowiem z nim też zaczynają dziać się dziwne rzeczy....

Kris zaczyna wątpić w to co widzi, gubi się w tym co jest prawdziwe a co nie... Początkowo traktuje wszystko jako złudzenia....Jest racjonalnym naukowcem, szukajacym wyjaśnienia....Jednakże w pewnym momencie emocje biorą w nim gorę, gdy "spotyka" dawno utracona miłość jego życia.... kobietę, ktora jakiś czas temu popełniła samobójstwo...

Pod względem fabuły "Solaris" wg mnie trochę przypominała kiepski "romans" ...Fantom, czy też sobowtór Harey, z czasem staje się dla Krisa ważny, bardzo ważny... Co prawda Lem daje odczuć, że Kris czuje róznice między prawdziwą i tą drugą Harey.... ale dla mnie to nie jest zbyt przekonujace.Bohater sprawia wrażenie, jakby do końca nie był zdecydowany co czuje, zresztą nie wiedział chyba nigdy... Poszukiwał spokoju, poczucia bezpieczeństwa, i to chociaż na moment mogł znależć przy boku drugiej Harey...Ale tylko na moment, i podstawy na którym to opierał, były kruche i złudne...
Muszę przyznać, że przez wiekszą część powieści odbierałam go jako czlowieka slabego, na swój sposob przegranego... nie wiem, czy słuszne. Ale na pewno był człowiekiem wypalonym i świadomym swego emocjonalnego wypalenia...

Lem po raz kolejny daje dowód na to, że był nie tylko genialnym pisarzem sf, ale - jak dla mnie przede wszystkjim- psycholpogiem i znawcą ludzkich charakterów, ktore po mistrzowsku umiał przedstawiać.

Na "zachętę" dorzucam maly cytat. Jakoś tak zapadl mi mocno w pamieć po lekturze....

Cytat:

Ale ja nie miałem domu. Ziemia? Myślałem o jej wielkich, zatłoczonych, huczących miastach, w których zgubię się, zatracę prawie tak, jak gdybym uczynił to, co chciałem zrobić drugiej czy trzeciej nocy - rzucić się w ocean, ciężko falujący w ciemności. Utonę w ludziach. Będę milkliwym i uważnym, a przez to cenionym towarzyszem, będę miał wielu znajomych, nawet przyjaciół, i kobiety, a może nawet jedną kobietę. Przez pewien czas będę sobie musiał zadawać przymus, aby uśmiechać się, kłaniać, wstawać, wykonywać tysiące drobnych czynności, z których składa się ziemskie życie, aż przestanę je czuć. Znajdę nowe zainteresowania, nowe zajęcia, ale nie oddam im się cały. Niczemu ani nikomu, już nigdy więcej. I być może, będę patrzał w nocy tam, gdzie na niebie ciemność pyłowej chmury jak czarna zasłona powstrzymuje blask dwóch słońc, pamiętając wszystko, nawet to, co myślę teraz, i wspomnę z pobłażliwym uśmiechem, w którym będzie odrobina żalu, ale i wyższości, moje szaleństwa i nadzieje.

[Jelsky]

Ja nie zabrnąłem tak daleko w te psychoanalityczne wątki, bardziej ineresowała mnie sama planeta.
Lem wyznaczył ludziom granicę, której nigdy nie przekroczą - nie są nigdy w stanie wyjść po za samych siebie, po za kategorie jakimi myślą. Problem ludzkości leży w tym, że temu co nieznane nadają matematyczne schematy, korzytają z metod poznania nierozerwalnie złączonych z ludzkim sposobem pojmowania rzeczy. Umysł ludzki jest pułapką. To bariera, o którą kiedyś się rozbijemy. Dowodem tego jest biblioteka stacji - setki ksiąg, które niczego nie rozwiazują, właściwie są stertą makulatury. Solaris na zawsze pozostanie tajemnicą.
Naprawdę przypominało Ci to kiepski romans? Mnie wcale. Szkoda, że Lem szybko ucina tą atmosferę o której pisałaś. Stacja do pewnego momentu jest ponurym widmem... ''Solaris'' czytałem wieki temu i z utęskinieniem czekam na powtórkę. Zdecydowanie najlepsze s-f, jakie miałem przyjemność poznać.

[batou]

"Solaris" czytałem chyba z cztery razy i zawsze odkrywałem tę książkę na nowo.

[Kamila]

Widzę, ze swoja recenzją nadepnęłam komuś na odcisk trochę....
Mnie "Solaris" jakoś specjalnie nie urzekło... Wiem ze wątek Harey i Krisa nie był głównym wątkiem powieści, ale tak totalnie mi nie pasował, ze przesłonił samą planetę...

[batou]

[Kamila]

A ja probuję w tym znaleźć sens, chociażby ze wzgledu na swoją fascynację ludźmi i ich psychiką...To, ze Kris sam nie wie czego chce, to wiem, to widać. Raz robi tak, ze ją odsyła, za drugim razem, postanawia pozwolić jej zostać...I próbuję doszukać się motywu...Na pewno jej nie kochał. Albo była dla niego substytutem Harey- no ale przecież Lem dał do zrozumienia, że Kris dostrzega róznice między "pierwszą" a "drugą", albo chcial mieć kogoś, kogokolwiek, zeby zaspokoić towarzyszące mu poczucie pustki... Ta drugie przynajmniej by tłumaczyło, dlaczego rozważał, co by tu zrobić, by ona mogla z nim zostać na zawsze...

Cytat:

I wpadali w pułapkę, bo niezrozumiałe starali się tłumaczyć i opisywać wg znanych sobie teorii i posługując się własną wiedzą, a nie zawsze sprawdza się to w obliczu zjawisk takich jak żywy ocean Solaris.

Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości... Ale Lem nie tylko tutaj ukazuję, ze ludzkie, ziemskie prawdy mają się nijak do tych "kosmicznych', że nie wszystkie zjawiska da się zmierzyć naszymi miarami i naszym sposobem postrzegania rzeczywistości. Czesto ukazuje ograniczenia naszego sposobu myslenia i ludzkiej bezradności.