Fahrenheit 451

[Serena]

Jesli chodzi o Eddingsa to Belgariada błeeeeeeeeeee flaki z olejem

Elenium i Tamuli dla mnie świetnie się czytało i chętnie wracam szczególnie do niektórych urywków

: Padało. Delikatna srebrzysta mżawka sączyła się z nocnego nieba na kamienne wieże Cimmury. Kropelki deszczu syczały w płomieniach pochodni po obu stronach szerokiej bramy, a kamienie na drodze wiodącej do miasta lśniły czarno. Do Cimmury zbliżał się samotny jeździec. Był otulony ciemnym, obszernym płaszczem podróżnym i dosiadał rosłego srokacza o zmierzwionej sierści, długim pysku i bezdusznych, złośliwych oczach. Podróżny był postawnym mężczyzną, raczej grubokościstym i żylastym niż tęgim. Miał czarne gęste włosy, a na jego nosie widać było wyraźny ślad po dawnym złamaniu. Jechał spokojnie, ale z tą szczególną czujnością cechującą wytrawnych wojowników. Zwał się Sparhawk. Czas obszedł się z nim łagodnie i nie tyle naznaczył jego ogorzałą od słońca i wiatru twarz, co ciało pokrył bliznami, z których kilka, głębokich i purpurowych, doskwierało mu przy dżdżystej pogodzie. Zazwyczaj sprawiał wrażenie przynajmniej o dziesięć lat młodszego, niż był w istocie, tego wieczoru jednak czuł ciężar swego wieku i marzył tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć się w ciepłym łożu, w zajeździe, do którego zmierzał. Nareszcie - po dziesięciu latach życia pod przybranym imieniem w kraju, gdzie prawie nigdy nie padał deszcz, gdzie promienie słońca biły niczym potężny młot o wyblakłe kowadło piasku, w kraju kamieni i stwardniałej gliny, gdzie ściany domów były grube i białe, by chronić przed palącym słońcem, a pełne wdzięku kobiety o zasłoniętych twarzach zdążały do studni w srebrnym świetle poranka, dźwigając na ramionach ogromne gliniane naczynia - po dziesięciu latach wygnania Sparhawk wracał do domu. Srokacz niedbale strząsnął krople deszczu ze zmierzwionej sierści i zbliżył się do bram miasta. Zatrzymał się w czerwonawym kręgu światła pochodni przed strażnicą. Wyszedł z niej chwiejnym krokiem nie ogolony strażnik w napierśniku i hełmie pokrytych plamami rdzy, w połatanym zielonym płaszczu niedbale przewieszonym przez jedno ramię i stanął chwiejnie na drodze Sparhawka. - Muszę znać twoje imię, panie - odezwał się niezbyt wyraźnie przepitym głosem. Sparhawk spojrzał na niego przeciągle, a potem rozchylił płaszcz, by pokazać ciężki srebrny amulet zwisający na łańcuchu z jego szyi. Na wpół pijany strażnik otworzył szeroko oczy i cofnął się o krok. - Och, przepraszam, dostojny panie - powiedział. - Droga wolna, proszę jechać. Ze strażnicy wytknął głowę inny wartownik. - Kto to jest, Raf? - zapytał. - Rycerz Zakonu Pandionu - odpowiedział nerwowo pierwszy strażnik. - A czego szuka w Cimmurze? - Nie zadaje się takich pytań pandionitom, Bral. - Wartownik o imieniu Raf uśmiechnął się służalczo do Sparhawka. - On jest tu nowy - powiedział przepraszająco, wskazując kciukiem do tyłu na swego towarzysza. - Z czasem się nauczy, dostojny panie. Czy możemy być w czymś pomocni? - Nie - odrzekł Sparhawk - ale dziękuję za dobre chęci. Lepiej schowaj się przed deszczem, ziomku, bo jeszcze się przeziębisz. - Podał strażnikowi w zielonym płaszczu drobną monetę i wjechał do miasta. Rosły srokacz wolno kroczył wąską, brukowaną uliczką. Od ścian domów odbijało się echo stalowych podków dzwoniących o kamienie.

Wygląda to tak jak by te dwie serie pisała zupełnie inna osoba

[MadMill]

[salat]

[Hadrianka]

[geralt]

Salat, PLiO opiera się na polityce, a jest jej tym więcej, im dalej posuwa się historia i im głębiej wchodzimy w ten świat. "Taniec ze smokami" rozgrywa się przede wszystkim na tle problemów społeczno-gospodarczych, niewolnictwa, dyplomacji i starcia kilku różnych ruchów religijnych. Nie odbywa się to na zasadzie teoretycznego pitolenia, a w połączeniu z szybką akcją, nieprzewidywalnymi zdarzeniami, silnie pobudzającą wyobraźnię scenerią i naprawdę dobrym humorem. Ta powieść łączy w sobie elementy typowe dla oczekiwań odbiorcy szukającego rozrywki (dużo seksu, walki, śmiechu i elementu zaskoczenia) z całą masą mądrości kryjących się za prostym tekstem. A mądrość tkwi właśnie w prostocie - nadużywanie skomplikowanych słów to tylko bardziej wyszukana forma głupoty. Podsumowując - nie znajdziesz w PLiO jałowych rozważań nad wyższością jednego systemu nad innym, będzie za to sporo prawdy o ludziach i świecie, prawdy brutalnej, ale polanej sporą dawką ironii, która sprawia, że ten cykl momentami ociera się moim zdaniem o wielką szyderę z cywilizacji, choć nie jest to ukazane wprost

[batou]

[geralt]

Jasne, że generalizuję. Gdybym zaczął wdawać się w szczegóły, nie skończyłbym pisania do rana A szydera z cywilizacji (momentami) w tym sensie, że pokazuje ile warte są jej podstawy i wyznawane zasady w obliczu słabości i interesów jednostek, w jaki sposób systemy wartości formują się jako pretekst służący realizacji czyichś celów itp. - to moje bardzo swobodne myśli inspirowane wydarzeniamy z książki. Zwłaszcze, że w nowym tomie jest sporo o kulcie Pana Światła, z pozytywnymi i negatywnymi aspektami, a także o symbolizującym śmierć "Bogu O Wielu Twarzach" czczonym w Braavos, dokąd w "Uczcie dla wron"...

: trafiła Arya.

[batou]

[geralt]

A choćby "Sklepy cynamonowe". Ale też fragmenty jednej z moich ulubionych (za 4 tom i zakończenie) serii - "Mrocznej wieży", kiedy King za bardzo zaczyna filozofować. Dan Brown (którego też lubię czytać) ze swoimi namiętnymi odkryciami zmieniającymi oblicze świata, które powtarza w każdej książce. To nie muszą być jakieś wielce skomplikowane zwroty - wystarczy, że autor przedstawi jakieś bzdury w sposób sugerujący, że pisze coś mądrego. Większość tekstów Coelho też by pod to podpadało.

[ene]

ja nie pamietam zeby brown pisal cos skomplikowanego.. ale pamietam ze mial jedną historię na kilka książek - z niewielkimi zmianami typu inne otoczenie

[geralt]

[miki]

[Serena]

[miki]

[geralt]

Miki, a "Czarnych kamieni" nie zaliczasz do "wyjątkowo krwistych"? Ja bym powiedział, że to jedna z bardziej hardcorowych serii.