Fahrenheit 451

[batou]

Orhan Pamuk (ur. 7 czerwca 1952 w Stambule), turecki pisarz, laureat Nagrody Nobla z dziedziny literatury w 2006 roku.

Wychował się w bogatej rodzinie. W młodości kształcił się na malarza. Ukończył American Robert College w Stambule a następnie studiował architekturę na tamtejszej politechnice, jednak po trzech latach porzucił ją jak i ambicje zostania artystą lub architektem. Później studiował również dziennikarstwo na Uniwersytecie w Stambule, lecz nigdy nie pracował jako dziennikarz. Od 23 roku życia zajmował się wyłącznie pisarstwem.


W jego kraju określa się go mianem komentatora społecznego, mimo iż sam uważa się za twórcę fikcji literackiej, bez skłonności politycznych. Należy do grona "oświeconych" intelektualistów tureckich, o nieortodoksyjnych poglądach religijnych, otwartych na integrację Turcji z Unią Europejską. Był pierwszym pisarzem świata muzułmańskiego, który publicznie potępił fatwę skazującą na śmierć Salmana Rushdiego. W swoich książkach opisuje często kontakt kultur Wschodu i Zachodu. Jego twórczość przetłumaczono na ponad 40 języków.

Pamuk był kilkakrotnie obiektem ataków tureckich środowisk ekstremistycznych, związanych jednak nie z islamskim fundamentalizmem, ale świeckim nacjonalizmem i armią. W 2005, w miejscowości Bilecik palono jego książki, a prefekt jednego z regionów prowincji Isparta nakazał wycofanie jego książek z bibliotek. W tym samym roku Pamukowi wytoczono proces po tym, jak wspomniał w jednej ze szwajcarskich gazet, że w Turcji zabito milion Ormian (rzeź Ormian) i 30 000 Kurdów. Zarzuty wycofano 22 stycznia 2006.

Bibliografia:

* Cevdet Bey Ve Oğulları ("Pan Cevdet i synowie", 1982)
* Sessiz Ev ("Cichy dom", 1983)
* Beyaz Kale ("Biała twierdza", 1985)
* Kara Kitap ("Czarna księga", 1990)
* Gizli Yüz ("Ukryta twarz", 1992)
* Yeni Hayat ("Nowe życie", 1994)
* Benim Adim Kırmızı ("Nazywam się Czerwień", 2000)
* Kar ("Śnieg", 2002)
* İstanbul: Hatıralar ve Şehir ("Stambuł. Wspomnienia i miasto", 2003)
* Masumiyet Müzesi (2008)
Źródło: Wikipedia

Po jego książki sięgnąłem jakiś czas po tym jak dostał Nobla. Wcześniej był w Polsce raczej mało znany. Śnieg podobał mnie się bardzo o czym pisałem jakiś czas temu w recenzji . Dziś skończyłem czytać kolejną jego książkę - Nowe Życie i tu już niestety zachwytów nieco mniej.
Jest to historia młodego chłopaka, któremu wpada w ręce książka potrafiąca wywrócić życie wielu osób do góry nogami. Jest to na swój sposób osobista, dla każdego kto ją czyta, powieść pod wpływem której ludzie porzucają wszystko co wcześniej robili i ruszają w podróż w poszukiwaniu opisanego w niej świata będącego dla nich tym tytułowym nowym życiem. Bohater książki Pamuka również ulega książce i w towarzystwie dziewczyny, dzięki której przeczytał powieść opuszcza matkę i podróżuje po Turcji.
Jest to książka zdecydowanie inna niż Śnieg, bo brak tu tego polityczno-kulturowego tła dla opowiadanej historii, a jej akcję można byłoby osadzić w innym kraju niż Turcja. W poprzedniej książce Pamuka właśnie to tło podobało mnie się najbardziej, bo oprócz interesującej fabuły przybliżało nieco ten nieznany przeze mnie dobrze świat. Tutaj tego brak, a przynajmniej jest tego dużo mniej, a sama historia też nie porywa. Powieść jest świetnie napisana i wyraźnie widać podobny, bardzo emocjonalny styl opowiadania, który mnie bardzo się podoba i przez to czytało się nieźle, ale momenty bardzo wciągające przeplatane są tu wewnętrznymi monologami bohatera, co już w mniejszym stopniu do mnie trafiło nie tyle przez sam fakt ich występowania, co przez treść i wnioski.
Nie zniechęciło mnie to jednak do autora i Dom ciszy, który planuję też przeczytać wcale nie spadł w dół kolejki lektur. Na początek polecałbym jednak zdecydowanie Śnieg.

[batou]

No i skończyłem dziś Dom ciszy. Książka zdecydowanie dla mnie lepsza niż Nowe Życie, ale nie tak dobra jak Śnieg. Historia tureckiej rodziny, która spotyka się w domu babci przy okazji corocznych odwiedzin. Zderzenie różnych charakterów, poglądów politycznych i religii - taki klasyczny, turecki tygiel. Największa zaleta powieści to właśnie bohaterowie. Dopracowane postaci, bardzo zróżnicowane i "żywe".

Książka pisana z wykorzystaniem narracji pierwszoosobowej, w której rolę narratora spełniają na przemian główni bohaterowie, A te ich relacje układają się w spójny ciąg wydarzeń obserwowanych z różnych perspektyw. Bardzo dobry zabieg, idealnie pasujący do tej powieści, bo przez to Pamuk może jeszcze bardziej zbliżyć bohaterów do czytelnika.

Śmiało mogę polecić w zasadzie każdemu. Fabularnie taka niby zwyczajna opowieść, ale styl pisania i bohaterowie nie pozwalają się oderwać. Następna w kolejce - Nazywam się Czerwień.