Fahrenheit 451

[jacek]

„Kosmici kontra Japończycy” - Hubert Heller omawia tom drugi komiksu „Samuraj i Stich”:

Cytat:

Drugi tom to solidna kontynuacja. Z jednej strony to jest po prostu więcej tego samego, a z drugiej nowe postacie – straszny duch służącej czy też doktor Jumbo, którzy wnieśli jeszcze więcej humoru do tej zabawnej mangi. Pod względem graficznym to nadal przyjemna dla oka kreska. Miło popatrzeć na uroczą buźkę Sticha, a jednocześnie nie ma tu zbyt wielu kadrów, przy których warto zatrzymać się na dłużej. Przy okazji pierwszego tomu nie wspomniałem o ciekawym zabiegu. Mianowicie na rogu każdej strony umieszczono protagonistów, przy szybkim kartkowaniu można obejrzeć zabawnym pojedynek między Meisonem i Stichem.

Cytat:

Ujął mnie zarówno humor sytuacyjny, jak i komiczne oblicza bohaterów zdumionych, zdezorientowanych działaniami Sticha.

„Samuraj i Stich”, t. 2

[jacek]

„Pan zemsta” - Jacek Murawski ocenia album „Punisher Epic Collection. Krąg krwi”:

Cytat:

To po prostu dobry sensacyjniak, w którym źli ludzie dostają łupnia. Niektóre elementy wypadają przy tym niezamierzenie śmiesznie, jak choćby takie diamentowe tipsy, jakie Castle nosi – zdawałoby się element niepasujący do twardziela, a jednak w przecinaniu sieci okazują się niezawodne. Takie ramotki nie mają jednak większego wpływu na odbiór.

Cytat:

Pomaga w tym wszystkim zróżnicowane podejście do bohatera i opowiadania historii, jakie prezentuje każdy ze scenarzystów.

„Punisher Epic Collection. Krąg krwi”

[jacek]

„Scar” – czyli o tragizmie postaci oraz czemu warto dać szansę najnowszej serii komiksowej” - zaciekawia nas Bartosz Stuła:

Cytat:

Nigdy nie przepadałem i nie będę przepadać za złolami. Jednak wśród całej zgrai doceniam kilku z nich. Kanga Zdobywcę za jego praktycznie totalną kontrolę czasoprzestrzeni, która według niego i tak sama sobie nie da rady, bo zawsze może coś się popsuć. Megatrona za jego pragmatyczne podejście, choć niestety niehumanitarne – kontrolowania wszystkiego przez zastraszanie oraz walkę do ostatniej iskry na placu boju. Generała Zoda za idee ocalenia rodzimej planety, kosztem wszystkiego, co napotka na drodze – istny kosmiczny patriotyzm.

Cytat:

Skaza, a właściwie Taka, cieszy się moim uznaniem także. Nie jest on typowym disnejowskim złolem, który jest zły, bo… jest taki i już. Jest to też postać bez nadprzyrodzonych zdolności czy bez pieniędzy i zasobów jak choćby Granit Forsant. Taka – co w suahili oznacza „śmieć”, jest postacią iście intrygancką, z niebywale wybitną inteligencją, żywcem wyrwaną z szekspirowskiego dramatu.

Cytat:

Postać ta w dialogu z sępami, nie jest w stanie uwierzyć, że padlinożercy mu hołdują bez powodu. Dopiero pod wpływem zastraszenia zmusza je do wyjawienia planu, który zakłada, że wraz z hienami poprą go w przewrocie pałacowym, tylko po to, aby Taka zrezygnował z zasady kręgu życia na Lwiej Ziemi. Dzięki temu nielimitowane polowania dostarczyłby wielu źródeł padliny.

Cytat:

Co ciekawe w nowej historii autorstwa Chuck Browna uzyskujemy spojrzenie na to, co działo się zaraz po koronacji. Jak się okazuje, cmentarzysko słoni nie było lokacją obcą dla głównego bohatera. Miejscami historia niestety rozwija się bardzo powoli. Jednakże trzeba pamiętać, że nie jest to komiks, w którym akcja ma dominować, a pewne zagrywki polityczne i spiski na lwim dworze.

Cytat:

Bardzo ciekawa jest kreska tego komiksu, którą posługuje się rysownik Trevor Fraley. Nie tylko mamy odniesienie do rysunkowej tradycji filmu z lat 90., ale przy tym jest bardziej ostra i wyrazista, ukazująca poważny ton komiksu. Zbliżenia na oczy Skazy są perfekcyjne, bowiem widzimy w nim nie obłąkane zwierzę, ale dyktatora z krwi i kości. Poza tym, co oczywiście jest prawdą, w ten sposób rysownik próbuje zbliżyć się do inspiracji twarzy Skazy wzorowanej na Jeremym Ironsie.

„Scar” – czyli o tragizmie postaci oraz czemu warto dać szansę najnowszej serii komiksowej”

[jacek]

„Thriller w Imperium Słońca” - Piotr Tomczuk ocenia zatytułowany „Cień góra” akt pierwszy komiksu „Wąż i Włócznia”:

Cytat:

Jak można pokrótce opisać ten komiks? Najprościej mówiąc, jest to thriller osadzony w dość wyjątkowych okolicznościach, bowiem w momencie rozkwitu Imperium Azteków. Czytaj – w czasach przed przybyciem Europejczyków. Dla czytelników oznacza to niesamowitą podróż w czasie do epoki, która zwykle nie jest omawiana w zbyt wielu tekstach kultury. Standardem jest przedstawienie Azteków jako lud podbijany przez hiszpańskich konkwistadorów, ewentualnie w roli demonicznych kapłanów wyrywających serca swoim ofiarom na ołtarzach wieńczących schodkowe piramidy. Tutaj autor, Hub, pokazuje nam niesamowicie bogatą kulturę, mitologię, zwyczaje, ale też organizację ludu, który na wieki podporządkował sobie Amerykę Środkową i stworzył ogromną cywilizację.

Cytat:

Fabuła komiksu sama w sobie może nie byłaby aż tak fascynująca, gdyby nie otoczenie, w której ją osadzono.

Cytat:

Tutaj ukłon należy się twórcom rysunków – nie tylko świetnie oddają Imperium Azteków z XV wieku, ale też tworzą koloryt i klimat przedstawionych scen. Czy są to mroczne katakumby, czy też rojne targowisko, grafiki w tym albumie za każdym razem dobrane są idealnie.

Cytat:

Piękne ilustracje, mroczna, gęsta atmosfera, zgrabne dialogi.

„Wąż i Włócznia” akt pierwszy „Cień góra”
Pierwsza opinia

[jacek]

„Turpistyczne arcydzieło” - Hubert Heller recenzuje „Foligatto”:

Cytat:

Bohaterowie wyglądają paskudnie, zachowują się irracjonalnie, szokują, a przez to intrygują. Po przeczytaniu tego komiksu nie jestem pewien czy w pełni zrozumiałem sens tej opowieści, ale wiem na pewno, że obcowałem z czymś nietypowym i niesamowitym. To było jedno z moich ciekawszych doświadczeń komiksowych!

Cytat:

Groteska, karykatura, brzydota – to wszystko można znaleźć na każdym kadrze. I każda ta scena to małe dzieło sztuki. To jest coś przecudnego, zwłaszcza gdy dorzuci się do tego fantazyjne stroje bohaterów.

Cytat:

Po przeczytaniu tego dzieła miałem wrażenie, że fabuła była kwestią drugorzędną. Ważniejsze było wkroczenie do Eccenihilo i kroczenie po fantazyjnych ulicach tego paskudnego miasta, aby obserwować jeszcze bardziej groteskowych bohaterów.

„Foligatto”

[jacek]

„Co ci powie ryba (w mechu)” - Jacek Murawski ocenia komiks „BOT-9”:

Cytat:

W historiach bez tekstu bardzo ważną rolę odgrywa tło, które często stanowi równoprawnego bohatera.

Cytat:

Przeglądając kadry, czytelnik zobaczy, że mimo kolorowych barw świat przedstawiony znajduje się w nienajlepszej kondycji. Z jednej strony widać zatopione miasta sugerujące jakąś przeszłą klęskę, ale z drugiej – ludzie w dalszym ciągu wrzucają hurtowo śmieci do wody, niszcząc środowisko. Bardzo ciekawie wypada też pokazywanie czytelnikom (i rybce) „zwłok”, czyli poprzednich modeli BOT-ów, które wszystkie spotkał marny koniec. Szkoda, że pojawia się ich tylko kilka, ale i tak budują pewną opowieść.

Cytat:

Komiks Laufmana to ten typ historii, w którym zakończenie jest niezbędne dla zrozumienia całości, bo dopiero ono pozwala skontekstualizować wcześniejsze wydarzenia. Z tego powodu nie będę psuł niespodzianki i go nie zdradzę. Niemniej mam wrażenie, że w intencji autora miało być ono rozczulające, ale w moim mniemaniu wypada ono ździebko niepokojąco.

Cytat:

Całość wygląda jak wysokobudżetowy film animowany zamknięty w statycznych kadrach. I jakie to wszystko jest pięknie pokolorowane! Każda strona mieni się feerią barw. Podoba mi się także umowność świata przedstawionego. Ryby nie słyną z okazywania emocji [potrzebne źródło], ale tu na ratunek przybywa kreskówka umowność. Główny bohater ma duże oczy, które oddają całą ekspresję potrzebną dla danej sceny.

„BOT-9”

[jacek]

„Ostatnie dni klauna!” - Huber Heller recenzuje komiks „Joker. Polowanie na klauna”:

Cytat:

Uważam, że poświęcenie czterystu stron tylko Jamesowi Gordonowi to genialny pomysł. Większość kadrów zawiera przemyślenia komisarza związane z pracą, sprawiedliwością czy też Jokerem. Nie zabrakło też ciekawych retrospekcji. Dzięki tym wszystkim zabiegom pogłębiono portret psychologiczny bohatera.

Cytat:

Wciągnąłem się w ten komiks. Szczególnie ujęła mnie postać komisarza Gordona i jego ciekawe, głębokie przemyślenia. I tak przez trzysta stron było wprost genialnie, ale końcówka mnie rozczarowała. Sama intryga nie do końca do mnie przemówiła, wydaje mi się, że trafiło się kilka mniejszych błędów, a parę elementów zupełnie do mnie nie trafiło. Miałem poczucie na koniec, jakby zmienił się klimat/nastrój tej historii. Mogło być oczywiście gorzej, ale za ten finał oczko w dół ode mnie.

Cytat:

Do tego rysownicy odwalili kawał solidnej roboty. Rysunki są szczegółowe i czytelne, ale nie ma tu jakiejś sceny, która przyciągnie wzrok na dłużej. Retrospekcje wyglądają odmienne, kreska jest prostsza, dzięki czemu widać od razu, że mamy do czynienia ze wspomnieniami.

„Joker. Polowanie na klauna”

[jacek]

„Smaczny komiks jest smaczny” - Jarosława Trzpis omawia noszącą tytuł „Apetyt na sukces” trzecią część serii „Delisie”:

Cytat:

W przypadku tego tytułu już trzeci raz dostajemy humorystyczną treść, piękne i urocze barwne postacie, a także gwarancję dobrej zabawy.

Cytat:

Postacie nie tracą ani trochę ze swojego początkowego uroku, a wręcz z kolejnymi wydarzeniami kochamy je coraz mocniej.

Cytat:

Nie ma tutaj przemocy, krwi, walk czy zbędnej agresji.

Cytat:

Jestem zachwycona posiadaniem na rynku tak uroczego i interesującego tytułu od naszych rodzimych twórców.

„Delisie” część trzecia „Apetyt na sukces”
Dwie poprzednie wypowiedzi

[jacek]

„Fajnie się ubrudzić” - Ines Załęska-Olszewska ocenia zatytułowany „Czekoladowe tornado” tom drugi komiksu „Ana Ana”:

Cytat:

Na pewno potraficie sobie wyobrazić, drodzy czytelnicy, dźwięki charakterystyczne dla procesu gotowania, pieczenia, ubijania, miksowania, czyli wszystkich aktywności, które możemy podjąć w kuchni. W komiksie nie powinny zdziwić Was więc brzdęki czy chlusty, które niewątpliwie – i w bardzo charakterystyczny sposób – urozmaicają życie bohaterów. Pieczenie ciasta to nie lada gratka i pomimo że niejeden pięciolatek będzie w asyście rodziców próbował swoich sił w kulinariach, współpraca Any Any i jej pluszaków nie przyniesie szybko oczekiwanych efektów. Jak to mówią, gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść…

Cytat:

Fabuła opowieści jest przemyślana i bardzo pouczająca – najmłodsi z łatwością odkryją, jakie motto przygotowali dla nich autorzy. Za sprawą tłumaczenia Ernesta Kacperskiego tomik czyta się z przyjemnością (rekomenduje szczególnie zabawę w dźwiękonaśladowców!). Urocza wyklejka, grafiki pozwalające lepiej wyobrazić sobie świat przedstawiony i ogólny zamysł również zasługują na wyróżnienie. Dodatkowo przygody Any zamknięto w twardej oprawie, co sprawi, że komiks na pewno nie zniszczy się tak szybko (nawet jeśli będzie wielokrotnie przez nas – albo nasze pociechy – czytany).

„Ana Ana” tom drugi „Czekoladowe tornado”

[jacek]

„Brutalne oblicze Marii Teresy” - Hubert Heller recenzuje zatytułowany „Słowo honoru” tom piąty cyklu „Cyberpunk 2077”:

Cytat:

Po pierwsze nasza protagonistka Teresa nie jest już młoda i tak sprawna jak niegdyś, a do tego technologia znacznie się rozwinęła. Aby mierzyć się z napakowanymi, ulepszonymi koksami i zapewnić sobie przewagę nad nimi, bohaterka musi opierać się na sprycie i specjalistycznej broni. Po drugie motywacje bohaterów, a szczególnie mordercy są nietypowe, prawie do samego końca nie mogłem pojąć dlaczego do tego doszło. Doprawdy końcówka mocno mnie zaskoczyła, zupełnie nie spodziewałem się takiego obrotu spraw. A po trzecie ważne też jest tytułowe słowo honoru. Na kartach tego komiksu można się przekonać, ile warte są obietnice i przysięgi! I czy w ogóle w cyberpunkowym świecie można komuś zaufać? Tym bardziej że co trzecia osoba powołuje się na to magiczne słowo honoru.

Cytat:

Bardzo spodobał mi się wygląd głównego antagonisty, który przypomina Freddy’ego Kruegera. Co prawda nie ma szponów, ale za to uwielbia noże. No i do tego ma piękne, złote, podrasowane ciało. Przyczepiłbym się jedynie do scen walki. W jednej z potyczek Teresa leży na ziemi, a dwójka zabijaków wyłania się z korytarza. I dostają kulki w łeb. Gdy patrzyłem na te kadry, a szczególnie na zdumioną minę protagonistki, byłem pewien, że to ktoś inny ich zastrzelił. Niby widziałem, że Teresa trzyma w dłoni pistolet, ale i tak zabrakło mi jednego kadru, który połączyłby te sceny. Poza tym drobiazgiem poszczególne elementy bardzo mi się podobały.

„Cyberpunk 2077” tom piąty „Słowo honoru”

[jacek]

„Potęgo Księżyca działaj!” - Piotr Markiewicz recenzuje zatytułowany „Era Khonshu” tom siódmy „Avengers”:

Cytat:

Nadal jest tu nieco chaosu, ale wątki z poprzednich części z wolna zaczynają się łączyć i układać w całość. Wreszcie wracamy do Namora, Draculi i agenta Coulsona. Kończy się także pobyt Iron Mana w przeszłości, który wreszcie wraca do składu Avengers.

Cytat:

Bardzo ciekawie prezentują się także intrygi uknute przez Mefisto. I tak oto Aaron daje czytelnikowi świetny i interesujący wstęp. A gdy wciągniemy się już w historię… wszystko zostaje przerwane i wracamy do przeładowanej akcją i mordobiciem fabuły.

Cytat:

I nie ukrywam, że jest to całkiem niezłe, a postać w bieli okazuje się prawdziwym kozakiem, ale z drugiej strony: ile razy można tłuc i dostawać po gębie – zwłaszcza, gdy reszta postaci robi to samo? Pewnie są fani tego typu superbohaterszczyzny, którym nigdy się to nie nudzi. Sam też może narzekałbym mniej, gdyby wplecione w to było więcej emocji, przygody, zwrotów akcji – a tego zwyczajnie brakuje.

Cytat:

Są też jednak plusy. Jednym z nich są humorystyczne sprzeczki pomiędzy Tonym Starkiem a Kapitan Marvel. To właśnie ta para – jako jedyna – ma tu jakiś charakter i jest w stanie zaoferować nam coś więcej. Dość komicznie wyglądają też wymyślne nazwy kolejnych ciosów wymierzanych przez wspomnianego już Moon Knighta, a także Czarną Panterę.

Cytat:

Ilustratorzy, którymi są tutaj Javier Garrón i Ed McGuinness, łatwego zadania nie mieli. Przy tak szybko gnającej fabule, mnóstwie najróżniejszych postaci i ciągłych walkach musieli postarać się, aby wszystko uchwycić i pokazać czytelnikowi. I ta sztuka im się udała! Świetna kreska, piękne kolory i liczne detale robią wrażenie i umilają czytanie Ery Khonshu. Z ciekawostek należy zaznaczyć, że rysownikom w pracy pomagał nasz rodak – Szymon Kudrański. Nie wiem, jak wielki był jego wkład, ale ponieważ całość wypada bardzo dobrze, to i jemu należą się tu słowa pochwały.

„Avengers” tom siódmy „Era Khonshu”
Wcześniejsze omówienia

[jacek]

„Nadchodzi czas pożegnania” - Hubert Heller recenzuje tom trzeci cyklu „Samuraj i Stich”:

Cytat:

Hiroto Wada kontynuuje wątek technologicznie rozwiniętej wioski, którą Stich i Meison odwiedzili w poprzednim tomie. Spodziewałem się, że konfrontacji pomiędzy protagonistami, a Jumbą poświęcone zostanie więcej miejsca. Tymczasem wątek idealnej wioski dość szybko i niespodziewanie został rozwiązany. Podobnie jak wcześniej Hiroto Wada postawił na krótsze opowieści ukazujące relację pomiędzy Meisonem i Stichem. I tak jedna historia opowiada o zazdrości, a druga wprowadza ojca okrutnego samuraja. Niemniej wisienką na torcie jest finałowy epizod, w którym przedstawiciele feudalnej Japonii staną naprzeciwko nowoczesnej armii robotów. A wszystko to z powodu jednego niebieskiego kosmity. Stich na kartach tego komiksu jawi się jako niezwykle sympatyczne i urocze stworzenie.

Cytat:

Zakończenie ma bardzo wiele wspólnego z filmem animowanym. Ubolewam, że Hiroto Wada nie zdecydował się jednak na oryginalniejszy finał. Ponadto żałuję, że autor nie zdecydował się rozpisać tej historii na więcej tomów, bo lektura wszystkich części dostarczyła mi mnóstwo przyjemności. Uśmiałem się wiele razy, przeglądając kadry z szalonymi przygodami Meisona i Sticha.

Cytat:

Hiroto Wada potrafi rozbawić czytelnika, serwując wiele zabawnych i nietypowych scen.

„Samuraj i Stich” #3

[jacek]

„Oszukać przeznaczenie?” - Hubert Heller recenzuje zatytułowany „Biały Elf o czarnym sercu” tom trzeci serii „Świat Akwilonu. Elfy”:

Cytat:

Fabuła rozwija się bardzo powoli; ot, podróżujemy wraz z Fallem i jego ojczymem śladami białego smoka. Tak jak oni musimy być niezwykle cierpliwi i poczekać na konkretny zwrot akcji. Ale elfy mają przecież czas: są długowieczne, dla nich czas płynie zupełnie inaczej i twórcy udało się to uchwycić na kartach komiksu. Powoli brniemy naprzód, odkrywając jedynie kolejne krainy i przeszłość głównego bohatera. Momentami wydaje się też, że poszczególne elementy wyprawy nie mają ze sobą zbyt wiele wspólnego, a łączą je tylko główne postaci. Z czasem jednak przekonamy się, iż wszystko jest ze sobą połączone i nawet pozornie błahy czyn pociąga za sobą lawinę konsekwencji. W rzeczywistości mamy tu coś na kształt greckiej tragedii, w której ciężko pokonać fatum.

Cytat:

Przede wszystkim nie przekonują mnie do siebie twarze postaci. Problem tkwi w tym, że są jakby z komiksów dla dzieci. Historia jest tutaj znacznie bardziej poważna, momentami dość drastyczna i tego typu kreska zwyczajnie nie pasuje do opowieści. Dodatkowo zupełnie inaczej prezentowało się to w poprzednich zeszytach i zdążyłem już przywyknąć do ustalonego wzorca. Innym problemem są kadry zbyt małe dla pokazania całej akcji. Stephane Bileau ma olbrzymi talent i stworzył dla nas niezwykłe i pełne szczegółów ilustracje, lecz w wielu przypadkach do dokładnego przyjrzenia się im potrzebowalibyśmy lupy.

„Świat Akwilonu. Elfy” tom trzeci „Biały Elf o czarnym sercu”
Wcześniejsze wypowiedzi

[jacek]

„Nadciąga kosmiczne zagrożenie… dla wegan?” - Adrian Jurewicz recenzuje „Empireum”:

Cytat:

Dwie rasy stają ramię w ramię naprzeciw nowego/starego zagrożenia, a przewodzić im będzie młody avenger imieniem Hulkling. Jest on w połowie Kree, w połowie Skrullem, synem oryginalnego Kapitana Marvela Mar-Vella i księżniczki Skrullów Anelle. Oto jeden z wielu przykładów, jak pewne wątki fabularne dobiegają końca właśnie na kartach Empireum. A to zagrożenie? Cóż, osoby stroniące od jedzenia mięsa i produktów odzwierzęcych, pewnie nie będą mogły liczyć na ich litość – Cotati, bo o nich mowa, to starożytna rasa humanoidalnych roślin, która setki lat wcześniej praktycznie została wybita. Teraz jednak wrócili, wściekli i gotowi do przejęcia władzy nad wszechświatem, uzbrojeni w zabójcze słońce i… roślinne jajko mogące zniszczyć życie na planecie? Nie pytajcie, nie ja to wymyśliłem.

Cytat:

Jako czytelnicy zostajemy wrzuceni w fabułę, która trzyma w napięciu, dzięki spiskom i knowaniom każdej ze stron tego międzygalaktycznego starcia. Mając jednak zespół scenarzystów, takich jak Al Ewing i Dan Slott, nie powinno to dziwić.

Cytat:

Nad całym wydaniem pracowała jednak niebotyczna liczba artystów, więc nie sposób jest wymienić ich wszystkich. Nie brakuje imponujących momentów, a także tych mniejszych, bardziej przyziemnych.

„Empireum”
Pierwsza ocena

[jacek]

„Zabawy z historią znaną i mniej znaną” - Bartosz Stuła recenzuje tom pierwszy komiksu „Flash. Powrót Wally’ego Westa”:

Cytat:

Właściwa fabuła rozpoczyna się od momentu, w którym Wally West powraca do Central City i po odkryciu omniwersum próbuje odejść od Ligi Sprawiedliwości obawiając się, że im dłużej będzie działać w zorganizowanych strukturach superbohaterskich, tym bardziej narazi swoją rodzinę na różnego rodzaju skutki i nieprzyjemności. Jego powrót jest zarówno emocjonalny, jak i pełen tajemnic, co wciąga czytelnika od samego początku, bowiem w wyniku wyścigu ze swoim mentorem Barrym, prześciga go i zakrzywia kontinuum trafiając w różne epoki i w różne wcielenia Flasha, w tym ten z momentu prehistorii, okresu II wojny światowej, czy w dalekiej przyszłości, w której to głównym speedsterem jest Bart Allen. Oczywiście nie ma róży bez kolców, gdyż w tym samym momencie w głównej linii czasowej, wszyscy obdarzeni mocą prędkości biegacze, tracą swoje połączenie ze Speed Force.

Cytat:

Kombinacja doskonałych ilustracji, ekspresyjnych ruchów postaci i efektownego wykorzystania kolorów sprawia, że czytanie pozwala nam wejść na szybki rollercoaster mocy prędkości. Artystyczne wizje superszybkiego Flasha są szczególnie udane, uwydatniając dynamikę i prędkość akcji, co oczywiście jest zasługą nikogo innego jak Claytona Henry’ego oraz Willa Conrada. Każdy okres historyczny jest też wzorowany na własną oprawę graficzną. Jedyne co denerwuje mnie to cenzura, gdyż przy nazistach mamy orła nazistowskiego, a nie swastykę. Rozumiem, że w większości krajów mamy zabronione propagowanie symboli III Rzeszy, ale jak chcemy osiągnąć realizm historyczny, to lepiej nie pomijać tak ważnych detali.

„Flash. Powrót Wally’ego Westa” tom pierwszy